ေ၀းရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့အသိတခ်က္နဲ႕ အိပ္စက္ရေတာ့မယ္ညခင္းတခုအိပ္မက္ဆုိးတုိ႕နဲခဏ
ခဏလန္႕နုိးလာတယ္။လန္႕ႏုိးတုိင္းပဲ လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ နာရီက အသံတခ်က္ခ်က္ကၽြန္ေတာ့္
နားထဲေပါက္ကြဲလုမယ့္ခ်ိန္ကုိက္ဗံုးတစ္လံုးအလား။အိပ္လုိ႕မရေတာ့တဲ့အတူတူဒုိင္ယာရီထုိင္
ေရးေနမိတယ္။
မနက္ခင္းအလုပ္ထဲေ၇ာက္ျပန္ေတာ့လဲစိတ္ကသူ႕ဆီေရာက္ေနျပန္တယ္။သူမ်က္ႏွာေလး
ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးအျဖစ္ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ဆႏၵေတြ၊သူမရွိရာကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္ေနမိတယ္။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖုိ႕လာေခၚတဲ့သူငယ္ခ်င္းကကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကံၾကမၼာကေပးတဲ့
အခြင့္ေရးတခုလား။ကံၾကမၼာရယ္...ကၽြန္ေတာ့္ကုိေပးထားတဲ့အခြင့္ေရးေလးကို မရုပ္သိမ္း
လုိက္ပါနဲ႕အံုးေနာ္။ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ပါရေစ။ေတြ႕ႏုိင္ပါအံုးမလား သေဘာၤ
ဆိပ္ဘက္အေျပးအလြားသြားမိတယ္။
သူ....ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရေသာ စပယ္ျဖဴေလ။
ရင္ထဲလွိမ့္တက္လာတဲ့အတုိင္းမသိ၀မ္းေျမာက္မႈမွာ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမ်က္ရည္ဥလာမိတယ္။
သူ....မျပန္ျဖစ္ဘူးပဲ။ဒီေန႕က အျပာေရာင္ဒုိင္ယာရီေလးထဲ မွတ္တမ္းတခုတုိးသြားတယ္။
ဒီေန႕....အေပ်ာ္ဆံုးေန႕တစ္ေန႕ တဲ့။
No comments:
Post a Comment