ေႏြရာသီရဲ႕ညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာသူမကိုစျပီးေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
မ၀ံ့မရဲအမူအရာနဲ႔ဆုိင္ကယ္စီးဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူမရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္အမူအရာေလးကုိႏွစ္သက္္
ခဲ့မိတယ္။သူမဘယ္သူလဲ။ဘယ္ကလဲေရေရရာရာမရွိခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္
ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တယ္ဆုိတာကိုေတာ့့ ေမးမယ့္သူမရွိလဲကၽြန္ေတာ္၀န္ခံခ်င္ေနခဲ့
တယ္။တကယ္ဆုိသူမကကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကုိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကကုိင္လႈပ္စုိးမိုးေန
ခဲ့ျပီဆုိတာကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။
အမွတ္တမဲ့တေန႔ပါပဲ။သူမကုိျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့ပါျပီ။
သူမကုိအမွတ္မထင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္ေလွကားထက္က အေျပးတပုိင္းဆင္းလာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ ေလွကားထက္၀က္မွာတုန္႔ရပ္၊ ေျပာလက္စ စကားတုိ႔တု႔ံရပ္
သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြရီေငး၊ ကၽြန္ေတာ္ကသူမကုိေတြရီေငးစကၠန္ေတြမိနစ္ေတြရယ္
ဘယ္ႏွၾကိမ္လည္ခဲ့သလဲမသိေတာ့ပါဘူး။
သတိထားမိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့တယ္ေလ။ဒါဟာအခ်စ္တဲ့လား။
ကုိယ့္ရင္ခုန္သံကုိကုိယ္ျပန္ေမးဖုိ႔လဲ အခ်ိန္မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းေအာက္ကသူမ
ဒီတခါျပန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကုိစုိးစိတ္နဲ႔သာ ကၽြန္ေတာ္သူမကုိေငးေနမိခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမရွိရာေနရာေလးဆီကုိေရာက္ခဲ့ရပါျပီ။
ပင့္သက္ကုိနင့္ေနေအာင္ရႈိက္ရင္း သူမ မျမင္ႏုိင္တဲ့အကြယ္ေလးကေန သူမရဲ႕ေရြမ်က္ႏွာ
ေလးကုိေငးေနမိခဲ့တယ္။ငယ္ဘ၀ရဲ႔ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာကၽြန္ေတာ္ဟာသူမရဲမ်က္ႏွာေလး
ကုိေငးရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမသိလုိက္သိလုိက္ျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီေန႔ေတြထဲမွာပဲ သူမအတြက္ပထမဆံုးကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိေရးဖြဲ႔ခဲ့တယ္။
စပယ္ပြင့္ခဲ့ေသာေန႔တဲ႔
အဲဒီညေနခင္းေလးေပါ့။
အခ်ိန္ရာသီဇယားထဲမွာ ေနာက္တၾကိမ္ျပန္လည္ေမြးဖြားခဲ့ရင္ေတာင္မွ
သူ႔လုိမ်ိဳးဆြတ္ေ၀ ဒီလုိညေနေတြ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္
အစြမ္းကုန္ပြင့္အာလင္းပ်ေနခဲ့တယ္။
စပယ္ေရ…နင့္အဆင္း၊ေလအေ၀ွ႔မွာပ်ံ႔ထံုသင္းရွ
ႏွလံုးအိမ္ကုိရုန္းၾကြေစခ့ဲတာ အဲဒီညေနခင္းေလးေပါ့
ပန္းသတင္းေလညွင္းေဆာင္၊
အဲဒီေန႔က စပယ္ပြင့္ေလးလူေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
သူမနာမည္ဘယ္လုိလဲဆုိတာလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး။ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔တဲ့အလွကုိပုိင္ဆုိင္
ထားတဲ့သူမဟာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့စပယ္ျဖဴပန္းေလးတစ္ပြင့္ပါပဲ။သူမကုိစပယ္ျဖဴလုိ႔အမည္ေပးလုိက္
တယ္။စပယ္ျဖဴ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕အိပ္မက္ခ်ိဳ။
သူမကကၽြန္ေတာ့္ကုိမသိပါဘူး။ျငိတြယ္တတ္ေသာ စြဲလမ္းမွဳပုိက္ကြန္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္သာ
မလူးသာမလြန္႔သာ၊ အေ၀းကခုိးေငး၊ျမင္ေနရံုေလးနဲ႔ေက်နပ္၊တခါတရံေတာ့လဲအိပ္မက္
ေတြမက္လုိက္နဲ႔ သူမပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ေန႔ေတြ၊ညေတြမ်ားစြာဟာ ေရႊအုိ
ေရာင္ေတြေပက်ံေတာက္ပခဲ့ရေပါ့။
အခ်ိန္ေတြသာ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႕ကုန္ဆံုးသြားျပန္တယ္။အဲဒီထဲမွာ သူမကိုဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာကၽြန္ေတာ္ကို္ကၽြန္ေတာ္လဲအေျဖရွာမရခဲ့ဘူး။သတိရရင္ကဗ်ာေတြ
ေရး၊သူမရွိရာသြား..သြားေငး၊သူမေက်ာင္းတက္ရာလမ္းတေလွ်ာက္္တေကာက္ေကာက္
လုိက္မိခ်ိန္မွာလဲ ဖြင့္ေျပာဖုိ႕ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားေတြေလးလံေနခဲ့တယ္။
ဆုိင္ကယ္စီးမကၽြမ္းက်င္တဲ့သူမကို တစံုတရာမထိခုိက္ေလေအာင္ကြယ္ကာလုိခ်င္စိတ္က
သာၾကီးစိုးေနခဲ့တယ္။သူမ ေနာက္ကိုလုိက္မိခ်ိန္ သူမကိုလမ္းနံေဘးဘက္မွာသာေနျဖစ္
ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္ကယ္ကိုေနရာယူသလုိမ်ိဳး၊သူမ မလုိလားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတြ႕
လုိက္ရင္ သူမ ဆုိင္ကယ္ကုိအျမန္စီးနင္းမွာမလုိလားတဲ့စိတ္နဲ႕ သူမ မျမင္ရာခပ္လွမ္းလွမ္း
ကသာလုိက္ပါတတ္သလုိမ်ိဳး ဘယ္သူမွမသိေပမယ့္သူမရဲ႕အနီးအပါးမွာေနရျခင္းကုိ
ေမြ႕ေလ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
အခ်စ္ဆုိတာေပးဆပ္ျခင္းလား၊ရယူျခင္းလား၊ပုိင္ဆုိင္လုိျခင္းလား၊စြန္႔လြတ္ျခင္းလား….။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့အခ်စ္ဆုိတာ အဲဒီအဓိပၹါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးထဲက
ကင္းလြတ္ေနတဲ့အျဖဴေရာင္ပန္းေလးတစ္ပြင့္သာျဖစ္တယ္။
ေန႔ေတြ ညေတြဟာ ထပ္မံျပီးေတာ့ကုန္ဆံုးသြားျပန္ပါတယ္။သူမက အရင္လုိပဲေက်ာင္းကို
သြားတယ္၊ေက်ာင္းကျပန္တယ္၊ေစ်းကုိသြားတယ္၊ေစ်းကျပန္တယ္၊အိမ္ေရွ့ကခံုတန္းေလးမွာ
ထုိင္တယ္၊၀ရံတာထက္မွာတခါတရံေတြ႕ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာသူမရွိရာသြားသြားေငးရင္း
အိပ္မက္ေလးေတြသဲၾကိဳးျပတ္ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈကုိနားလည္ေပးၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖြင့္ေျပာျဖစ္ဖုိ႔အားေပးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာလုိက္ခ်င္ပါျပီ။ဖြင့္…ေျပာ…လုိက္…ခ်င္…ပါ…ျပီ။ ျမိဳသိပ္သိမ္းဆည္းထား
ရတဲ့အျဖစ္က တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းတယ္မလား။
ဖြင့္ေျပာျဖစ္ဖုိ႔ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ေန႔ေတြရယ္ ကံၾကမၼာဟာကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာဘယ္ေတာ့မွမရွိ
ေနျပန္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အၾကိမ္ၾကိမ္လြဲေခ်ာ္ေနမႈေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံကုိေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ဘယ္လုိမွ
မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
(ဆက္ရန္)
မ၀ံ့မရဲအမူအရာနဲ႔ဆုိင္ကယ္စီးဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူမရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္အမူအရာေလးကုိႏွစ္သက္္
ခဲ့မိတယ္။သူမဘယ္သူလဲ။ဘယ္ကလဲေရေရရာရာမရွိခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္
ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တယ္ဆုိတာကိုေတာ့့ ေမးမယ့္သူမရွိလဲကၽြန္ေတာ္၀န္ခံခ်င္ေနခဲ့
တယ္။တကယ္ဆုိသူမကကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကုိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကကုိင္လႈပ္စုိးမိုးေန
ခဲ့ျပီဆုိတာကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။
အမွတ္တမဲ့တေန႔ပါပဲ။သူမကုိျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့ပါျပီ။
သူမကုိအမွတ္မထင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္ေလွကားထက္က အေျပးတပုိင္းဆင္းလာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ ေလွကားထက္၀က္မွာတုန္႔ရပ္၊ ေျပာလက္စ စကားတုိ႔တု႔ံရပ္
သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြရီေငး၊ ကၽြန္ေတာ္ကသူမကုိေတြရီေငးစကၠန္ေတြမိနစ္ေတြရယ္
ဘယ္ႏွၾကိမ္လည္ခဲ့သလဲမသိေတာ့ပါဘူး။
သတိထားမိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့တယ္ေလ။ဒါဟာအခ်စ္တဲ့လား။
ကုိယ့္ရင္ခုန္သံကုိကုိယ္ျပန္ေမးဖုိ႔လဲ အခ်ိန္မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းေအာက္ကသူမ
ဒီတခါျပန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကုိစုိးစိတ္နဲ႔သာ ကၽြန္ေတာ္သူမကုိေငးေနမိခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမရွိရာေနရာေလးဆီကုိေရာက္ခဲ့ရပါျပီ။
ပင့္သက္ကုိနင့္ေနေအာင္ရႈိက္ရင္း သူမ မျမင္ႏုိင္တဲ့အကြယ္ေလးကေန သူမရဲ႕ေရြမ်က္ႏွာ
ေလးကုိေငးေနမိခဲ့တယ္။ငယ္ဘ၀ရဲ႔ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာကၽြန္ေတာ္ဟာသူမရဲမ်က္ႏွာေလး
ကုိေငးရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမသိလုိက္သိလုိက္ျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီေန႔ေတြထဲမွာပဲ သူမအတြက္ပထမဆံုးကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိေရးဖြဲ႔ခဲ့တယ္။
စပယ္ပြင့္ခဲ့ေသာေန႔တဲ႔
အဲဒီညေနခင္းေလးေပါ့။
အခ်ိန္ရာသီဇယားထဲမွာ ေနာက္တၾကိမ္ျပန္လည္ေမြးဖြားခဲ့ရင္ေတာင္မွ
သူ႔လုိမ်ိဳးဆြတ္ေ၀ ဒီလုိညေနေတြ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္
အစြမ္းကုန္ပြင့္အာလင္းပ်ေနခဲ့တယ္။
စပယ္ေရ…နင့္အဆင္း၊ေလအေ၀ွ႔မွာပ်ံ႔ထံုသင္းရွ
ႏွလံုးအိမ္ကုိရုန္းၾကြေစခ့ဲတာ အဲဒီညေနခင္းေလးေပါ့
ပန္းသတင္းေလညွင္းေဆာင္၊
အဲဒီေန႔က စပယ္ပြင့္ေလးလူေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
သူမနာမည္ဘယ္လုိလဲဆုိတာလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး။ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔တဲ့အလွကုိပုိင္ဆုိင္
ထားတဲ့သူမဟာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့စပယ္ျဖဴပန္းေလးတစ္ပြင့္ပါပဲ။သူမကုိစပယ္ျဖဴလုိ႔အမည္ေပးလုိက္
တယ္။စပယ္ျဖဴ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕အိပ္မက္ခ်ိဳ။
သူမကကၽြန္ေတာ့္ကုိမသိပါဘူး။ျငိတြယ္တတ္ေသာ စြဲလမ္းမွဳပုိက္ကြန္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္သာ
မလူးသာမလြန္႔သာ၊ အေ၀းကခုိးေငး၊ျမင္ေနရံုေလးနဲ႔ေက်နပ္၊တခါတရံေတာ့လဲအိပ္မက္
ေတြမက္လုိက္နဲ႔ သူမပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ေန႔ေတြ၊ညေတြမ်ားစြာဟာ ေရႊအုိ
ေရာင္ေတြေပက်ံေတာက္ပခဲ့ရေပါ့။
အခ်ိန္ေတြသာ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႕ကုန္ဆံုးသြားျပန္တယ္။အဲဒီထဲမွာ သူမကိုဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာကၽြန္ေတာ္ကို္ကၽြန္ေတာ္လဲအေျဖရွာမရခဲ့ဘူး။သတိရရင္ကဗ်ာေတြ
ေရး၊သူမရွိရာသြား..သြားေငး၊သူမေက်ာင္းတက္ရာလမ္းတေလွ်ာက္္တေကာက္ေကာက္
လုိက္မိခ်ိန္မွာလဲ ဖြင့္ေျပာဖုိ႕ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားေတြေလးလံေနခဲ့တယ္။
ဆုိင္ကယ္စီးမကၽြမ္းက်င္တဲ့သူမကို တစံုတရာမထိခုိက္ေလေအာင္ကြယ္ကာလုိခ်င္စိတ္က
သာၾကီးစိုးေနခဲ့တယ္။သူမ ေနာက္ကိုလုိက္မိခ်ိန္ သူမကိုလမ္းနံေဘးဘက္မွာသာေနျဖစ္
ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္ကယ္ကိုေနရာယူသလုိမ်ိဳး၊သူမ မလုိလားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတြ႕
လုိက္ရင္ သူမ ဆုိင္ကယ္ကုိအျမန္စီးနင္းမွာမလုိလားတဲ့စိတ္နဲ႕ သူမ မျမင္ရာခပ္လွမ္းလွမ္း
ကသာလုိက္ပါတတ္သလုိမ်ိဳး ဘယ္သူမွမသိေပမယ့္သူမရဲ႕အနီးအပါးမွာေနရျခင္းကုိ
ေမြ႕ေလ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
အခ်စ္ဆုိတာေပးဆပ္ျခင္းလား၊ရယူျခင္းလား၊ပုိင္ဆုိင္လုိျခင္းလား၊စြန္႔လြတ္ျခင္းလား….။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့အခ်စ္ဆုိတာ အဲဒီအဓိပၹါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးထဲက
ကင္းလြတ္ေနတဲ့အျဖဴေရာင္ပန္းေလးတစ္ပြင့္သာျဖစ္တယ္။
ေန႔ေတြ ညေတြဟာ ထပ္မံျပီးေတာ့ကုန္ဆံုးသြားျပန္ပါတယ္။သူမက အရင္လုိပဲေက်ာင္းကို
သြားတယ္၊ေက်ာင္းကျပန္တယ္၊ေစ်းကုိသြားတယ္၊ေစ်းကျပန္တယ္၊အိမ္ေရွ့ကခံုတန္းေလးမွာ
ထုိင္တယ္၊၀ရံတာထက္မွာတခါတရံေတြ႕ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာသူမရွိရာသြားသြားေငးရင္း
အိပ္မက္ေလးေတြသဲၾကိဳးျပတ္ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈကုိနားလည္ေပးၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖြင့္ေျပာျဖစ္ဖုိ႔အားေပးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာလုိက္ခ်င္ပါျပီ။ဖြင့္…ေျပာ…လုိက္…ခ်င္…ပါ…ျပီ။ ျမိဳသိပ္သိမ္းဆည္းထား
ရတဲ့အျဖစ္က တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းတယ္မလား။
ဖြင့္ေျပာျဖစ္ဖုိ႔ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ေန႔ေတြရယ္ ကံၾကမၼာဟာကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာဘယ္ေတာ့မွမရွိ
ေနျပန္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အၾကိမ္ၾကိမ္လြဲေခ်ာ္ေနမႈေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံကုိေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ဘယ္လုိမွ
မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
(ဆက္ရန္)
