လူသူကင္းမဲ့ေသာလမ္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ရင္း ေျမေပၚမွ ေက်ာက္ခဲေလးကို
ေျခေတာက္ႏွင့္လွိမ့္ကန္ခဲ့ဖူးသည္။လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွ ဂီတာသံသဲ့သဲ့ၾကားေသာအခါမည္သည့္
သီခ်င္းမ်ားလဲဟု မသိမသာနားစြင့္မိဆဲ...ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကုိ အမ်ုိဳးအမည္မတပ္ပဲ ခ်စ္ခ်င္ခဲ့
သည္။ဂ်ာကင္အိတ္ထဲလက္ႏႈိက္ရင္း တစံုတေယာက္အေၾကာင္းစဥ္းစားရသည္မွာ ကုိယ္တစ္
ေယာက္တည္းမွာရွိသည့္အမူအက်င့္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။
ညဥ့္သန္းေခါင္ယံမွအိမ္ျပန္လာၾကေသာေတေလတသုိက္ဧ၊္ ၀ါးကနဲရယ္လုိက္သံကုိၾကားလုိက္
ရသည္။မအိပ္ခ်င္ေသး..အိပ္လွ်င္အိမ္မက္ကလွမည္လား။ညကလွသည္။လေရာင္ကလွသည္။
မၾကားခ်င္ဘုကုိယ္ကျငင္းဆန္ရ်္မရေလာက္ေအာင္နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံကပ်ံ့လြင့္လာသည္။
သူအလြန္ဆံုးေခါက္ႏုိင္လွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္ပဲဟုဆုိကာ ျမဴလုိေ၀ရင္း ကုိယ္နားေထာင္ခဲ့သည္။
ဒုကၡနဲ႕တစ္ခါၾကံဳတုိင္း ခ်စ္သူလက္ကေလးကုိတစ္ခါကုိင္ခ်င္သည္တဲ့။အုိမာခယမ္ကေျပာသည္။
ကုိယ့္ဘက္ကလည္းျပန္ေျပာမည္ေလ။ခ်စ္မိသူဆိုတာေလာကမွာစစ္အရႈံးဆံုးေသာသူပါ။ျပီး....
ႏွစ္ေယာက္သားရယ္ေမာၾကမည္။ေခြးေလေခြးလြင့္တစ္ေကာင္ကသာ ကုိယ္တုိ႕နံေဘးမွာရွိေန
မည္ဆုိလွ်င္ကုိယ္တုိ႕ ထုိေခြးကိုနည္းနည္းေတာ့အားနာၾကမည္။
လူငယ္ဘ၀၊လေရာင္ညေတြ အုိ...ေ၀စမ္းပါေစေလ။ခ်စ္သူေရ...အခ်စ္ဆုိတာ မည္သူမဆုိတူး
ေဖာ္လုိ႕ရႏုိင္တဲ့ ကမၻာဦးကဓားတစ္လက္ပါပဲ။သံေခ်းတက္ေနတဲ့ပန္းကႏုတ္ကုိေတာ့ တုိ႕ေတြ
ဖုတ္သုတ္ျပီးမွဖတ္ရလိမ့္မယ္။အခ်စ္ဆုိတာ ေပ်ာ္စရာကုိမွ်ေ၀ခံစားခ်င္တယ္။ငုိစရာကုိ ကုိယ္
တစ္ေယာက္တည္းသာ အကုန္ယူလုိက္မည္။က်္ေနရာတြင္ေတာ့ အုိမာခယမ္ႏွင့္ကုိယ္သေဘာ
ထားကြဲလြဲခဲ့သည္။ဗီးနပ္စ္ရုပ္တုကုိ တစ္ေန႕ေန႕မွာမ်ား ကိုယ္ရႏုိင္ပါမည္လား။သူမဧ၊္က်ိဳးအက္
လက္ဟာေနေသာဘယ္ဘက္ရင္အံုတြင္မျမင္ရေသာကဗ်ာတပုဒ္ရွိမည္ထင္ပါသည္။မျမင္ရမွန္း
သိလ်က္နဲ႕ျမင္ရႏုိးႏုိးသူ႕ကာရန္ေတြကုိယ္ခုိးမိလိမ့္မည္။
အုိ...ဗီးနပ္စ္
အုိ...အခ်စ္နတ္သမီး
နတ္ေဒ၀တာတပါးမဆန္စြာ ဘီလူးရစ္သမ္ႏွင့္ကုိယ့္အိပ္မက္ကုိသူ...စီး...ခဲ့...ေလ....ၿပီ။
No comments:
Post a Comment