ထုတ္မၾကည့္ေတာ့ဘူးလုိ႔စိတ္ကူးဖူးတယ္။ျပာမႈန္ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ဖုိ႔
ေတြးဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ တရၾကမ္း၀ါးၿမိဳေနတဲ့မီးေတာက္ေတြၾကားမွာဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္
နာက်င္စြာညည္းတြားေနရွာမယ့္စာမ်က္ႏွာေလးေတြရဲ႔နာက်င္မႈကုိခံစားေနလုိက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာအဲဒီေလာက္ထိသတၱိမရွိခဲ့ပါဘူး။
မေပးျဖစ္ေတာ့ရင္လဲသိမ္းထားလုိက္ပါရေစ။ဒဏ္ရာျပတုိက္ေလးတခုအျဖစ္ေပါ့။
ဒုိင္ယာရီေလးထဲမွာသူနဲ႔ပထမဆံုးဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ေန႔ေလးရွိမယ္။
ၾကည္ႏူးခဲ့ရာအေတြးေတြ၊ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားလံုးတုိင္း၊ဆံုးရႈံးမွာစုိးရြံ႔ပူပန္မႈေတြ၊ခံစားခ်က္ေနာက္ကိုလုိက္တတ္တဲ့မ်က္ရည္စေတြ၊တိတ္တိတ္ေလးခုိးေငးခဲ့ရတဲ့
လွတစ္မ်က္ႏွာ၊ၾကည္စင္တဲ့အျပံဳးေလး၊ႏူးညံ့တဲ့ေျခလွမ္းတုိင္း....
အုိ….မ်ားစြာ၊မ်ားစြာပါပဲေလ။
သူမပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ေန႔ရက္တုိင္းမွာဒုိင္ယာရီေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕
တစ္စိတ္တပုိင္းပဲ။ရွင္သန္ခဲ့ရာနာရီတုိင္း၊စကၠန္႔ုတုိင္းဟာ သူမရဲ႔အေၾကာင္းအရာ
မ်ားနဲ႔ဒုိင္ယာရီေလးထဲအပ္ေၾကာင္းထပ္ေနခဲ့တယ္။
သူမကိုလက္လြတ္ဆံုးရႈံးလုိက္ရမယ့္ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ဒုိင္ယာရီေလးလဲ ကၽြန္ေတာ္
နဲ႔အတူေသဆံုးသြားမွာလား။
ပုိင္ဆုိင္လုိတဲ့ပန္းေလးတပြင့္ကုိ တပါးသူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာျမင္ေနရျခင္းကုိရင္ဆုိင္ရဲတဲ့
သတၱိမရွိတာကိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါရေစ။
မတူညီတာေတြမ်ားခဲ့ပါတယ္။ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာဘ၀၊ဆႏၵတစ္ခုရဲ႕မေျပလည္မႈ၊သူမက
ေရႊမႈန္ႀကဲတဲ့မုိးေကာင္းကင္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျမက္ရုိင္းပင္ေလးေပါ့။
ဘယ္လုိအေျခေနမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ဒီပန္းပြင့္ေလးကုိပဲကၽြန္ေတာ္ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment