စပယ္ျဖဴဆီဖုန္းဆက္ျပီးကတည္းက သူ႕ကုိမေတြ႕ရဘူး။ခပ္ေ၀းေ၀းကသာ သူ႕
အရိပ္ေရာင္ေလးကၽြန္ေတာ္လြမ္းရင္း အခ်ိန္ေတြၾကာလုိ႕။ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သူ႕
ရဲ႕သေဘာထားကိုေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းလြန္းတယ္ဆုိတာသိ
ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆုိင္ခ်င္တယ္။မေတြ႕ခင္ကတည္းက ေျပာမယ့္လုိ႕သိမ္း
ထားရတဲ့စကားေတြ သူနဲ႕ဖုန္းေျပာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ဆီကုိလြင့္စင္ေပ်ာက္
ကြယ္၊ခ်စ္သူေရ...အလြယ္ကူဆံုးစကားတခြန္းကလဲ တုိ႕အတြက္ေတာ့အခက္ခဲ
ဆုံုးရင္ဆုိင္တုိက္ပြဲတစ္ခုေပါ့။သူ႕ကုိကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခ်င္တယ္။သူနဲ႕အနီးဆံုးမွာ
သာကၽြန္ေတာ္ေနခ်င္မိေတာ့တယ္။ေ၀းရမယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႕တင္ဘယ္
လုိမွမက္ဖုိ႕မေကာင္းတဲ့အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ရူးသြပ္မႈကိုနားလည္ေပးၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ကံေကါင္း
ဖုိ႕ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။စပယ္ျဖဴဆီကေကာင္းေသာအေျဖရပါေစတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္မီးကုန္ယမ္းကုန္ရူးသြပ္တဲ့စပယ္ျဖဴကုိလဲ ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ေျပာ
ၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ဆက္ျပီးရူးသြပ္ေနျပန္တယ္။
ႏွစ္သစ္ကူးညတုန္းကသူ႕အိမ္တံခါးေရွ့စာသြားခ်ိပ္ဖူးတယ္။အခုလဲ ဗယ္လင္တုိင္း
ေန႕တဲ့။ FEB 14 ။ ကိုယ္နဲ႕မသက္ဆုိင္ေပမယ့္လဲကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္ေနမိျပန္တယ္။
သူ႕ကုိေပးဖုိ႕လက္ေဆာင္အတြက္ အခုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ေနမိတယ္။
စိတ္ကူးနဲ႕၇ူးေနမိတဲ့ေန႕ညေတြ ဘာလုိလုိနဲ႕ တႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီပဲ။
ရူးသြပ္မႈျမင္းရုိင္းကုိကၽြန္ေတာ္ဇက္သတ္ဖုိ႕ေမ့ေနမိတယ္။အခ်စ္ဆုိတာေနနဲ႕လမွာ
ပန္းဘာသာနဲ႕ေ၇းထုိးထားတဲ့အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆံုးအကၡရာတစ္လံုးေပါ့။
ဒီေကာင္သာမုိက္ကန္းရဲတင္းမျမင္မခ်င္းဖတ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment